
Sanquin
Keuzeproject
Voor dit project moesten we zelf een opdrachtgever zoeken met een concreet probleem. Het is een keuzeproject, waarbij we de vrijheid kregen om een relevante uitdaging te identificeren en hiervoor een passende oplossing te ontwikkelen. Dit proces omvat onderzoek, analyse en creatief denken om de beste oplossing te vinden.
Opdrachtgever zoeken

Ons project begon met het zoeken naar een geschikte opdrachtgever. In onze groep – bestaande uit Saifeddien, Reijer, Vania en ikzelf – hebben we samen een top 3 samengesteld van de potentiële opdrachtgevers: de Universiteit van Amsterdam (UvA), Schiphol en Sanquin. Uiteindelijk hebben we gekozen voor Sanquin. De redenen hiervoor waren duidelijk: we konden makkelijk communiceren met de contactpersonen, het voelde betrouwbaar aan en het onderwerp sprak ons aan – we wilden graag iets ontwikkelen op het gebied van gezondheid en onderzoek. Onze expert bij dit project was Aicha (mijn moeder), en de oorspronkelijke opdrachtgever was Ellen, een professor met veel ervaring in dit vakgebied.
Opdracht vanuit Sanquin
Sanquin gaf ons de opdracht om een oplossing te bedenken voor een praktisch probleem: er is te weinig ruimte om speciale bloedsamples op te slaan – samples die ze belangrijk vinden om te bewaren voor verder onderzoek. Wij moesten dus nadenken over een innovatieve en efficiënte manier om deze bloedmonsters op te slaan.
Tijdens het project had Ellen helaas door persoonlijke omstandigheden minder tijd, waardoor Aicha tijdelijk de rol van opdrachtgever op zich nam. We begonnen met onderzoek naar manieren van opslag van bloedmonsters en verdiepten ons ook in RHD (Rhesus D-factor). Dit onderzoek verwerkten we in een verslag van ongeveer 1000 woorden dat we opstuurden naar de opdrachtgever. Daarnaast zijn we op bezoek geweest bij Sanquin voor een uitgebreide uitleg van het probleem en kregen we een rondleiding door het bedrijf.
Idee bedenken voor het probleem


Na ons onderzoek zijn we gaan brainstormen en hebben we een mindmap gemaakt met mogelijke oplossingen. Ieder groepslid heeft zijn of haar idee gepitcht en uiteindelijk hebben we deze gecombineerd tot één gezamenlijk concept. Ons uiteindelijke idee kreeg de naam: SMVR-machine – vernoemd naar de beginletters van onze voornamen: Saifeddien, Mezelf, Vania en Reijer.
Uiteindelijk idee
De SMVR-machine werkt als volgt:
-
Stap 1: We drogen het bloed eerst uit om het DNA te beschermen, zodat het niet kapotgaat bij het invriezen. Dit was het idee van Reijer.
-
Stap 2: Het gedroogde bloed wordt opgeslagen in individuele bakjes die vervolgens worden ingevroren – in plaats van het hele apparaat te bevriezen. Zo besparen we energie en verlengen we de levensduur van de machine. Dit idee kwam van Saif.
-
Stap 3: De opslagstructuur is cyclisch opgezet om efficiënt om te gaan met ruimte. Dit was Vania's idee.
-
Stap 4: Tot slot heb ik het technische gedeelte bedacht: gebruikers voeren een patiëntnummer in, waarna een ingebouwde robotarm het juiste bakje selecteert en ophaalt – vergelijkbaar met een vending machine.


Bij deze tekst voegen we ook schetsen, bouwtekeningen en een online versie (gemaakt op tinkercad) van het ontwerp toe. Deze kunt hieronder zien!
Eindpresentatie
Aan het eind van het traject zijn we voor de tweede keer naar Sanquin gegaan om ons eindidee te presenteren. We gaven onze presentatie aan de opdrachtgever (Aicha), de expert, en twee andere medewerkers van Sanquin. We hebben ons idee duidelijk kunnen uitleggen en kregen positieve feedback over de technische uitwerking en de haalbaarheid van het concept.
Samenwerking in het team
De samenwerking in ons team verliep over het algemeen goed. In het begin hadden we wat communicatieproblemen, maar die zijn we snel samen aangegaan. Ieder teamlid had een waardevolle bijdrage en we hebben als groep goed doorgewerkt om alles op tijd af te krijgen. We hebben de deadline gehaald en zijn trots op ons gezamenlijke resultaat.
